जोगीण

साद घालशील
तेव्हाच येईल!
जितक मागशील
तितकच देईन!!

दिल्यानंतर
देहावेगळ्या!
सावली सारखी
निघून जाईन!!

तुझा मुगुट
मागणार नाही!
सभेत नातं
सांगणार नाही!!

माझ्यामधल्या
तुझेपणात!
जोगीण बनून
जगत राहीन!!

माझ्या मातीचे गायन

माझ्या मातीचे गायन, तुझ्या आकाश श्रृतींनी
जरा कानोसा देऊन, कधी ऐकशील का रे ?

माझी धुळीतील चित्रे, तुझ्या प्रकाश नेत्रांनी
जरा पापणी खोलून, कधी पाहशील का रे ?

माझ्या जहाजाचे पंख, मध्यरात्रीत माखले
तुझ्या किनार्‍यास दिवा, कधी लावशील का रे ?

माझा रांगडा अंधार, मेघा मेघांत साचला
तुझ्या उषेच्या ओठांनी, कधी टिपशील का रे ?

गगनामधल्या सात ऋषींना

गगनामधल्या सात ऋषींना
एक पहाटे विचारलें मी
तुमचा माझा प्रवास चाले
तिमिराने भरलेल्या व्योमीं
या मातीचें
मजला बंधन
तुम्ही नभांतिल
मुनी सनातन
या फिरण्याचा हेतु तुम्हांला
काय गवसला?

एक ऋषी मुख वळवुनि मागे
खिन्न स्वराने मला म्हणाला,
हेतु कळता, प्रवास तर हा
कधीच असता समाप्त झाला_
जन्म जाहला
गतींत आमुचा
अंतही आहे
गतींत आमुचा
हेतुहीन या गतींत आहे
तुमचा आमुचा प्रपंच सारा
गुरफटलेला.

जीवन-लहरी

रात्र अशी अंधेरी
तेवत ना दीप कुठे
चुकलेली चाकोरी
अंथरले पथि काटे
तूच इथे पाठविले
तूच दिवे मालविले
पंकी पद पडता मग
बघशी का रागाने?

आशा रात्री रचते
वैभवशाली नगरी
अनुभव परि तुडवित ती
येतो दिवसा दारी
करुनीया विकट हसे
आशेला आणि पुसे
वेड्यापरि बसशी का
रात्रीची जागत तू?

मातीचा इमला हा
कणकण हळु ढासळतो
अविरत नद काळाचा
भवताली फेसाळतो
लाटा उठती,फुटती
भिंती पडती,बुडती
अन्ती अवशेष नुरे
हीच असे का नियती!

अहि-नकुल

ओतीत विखारी वातावरणी आग
हा वळसे घालित आला मंथर नाग,
मधुनीच उभारी फणा, करी फूत्कार
ये ज्वालामुखिला काय अचानक जाग!

कधि लवचिक पाते खड्‍गाचे लवलवते,
कधि वज्र धरेवर गगनातुन कडकडते,
कधि गर्भरेशमी पोत मधे जरतार
प्रमदेचे मादक वस्त्र जणू सळसळते.

मार्गावर याच्या लवत तृणाची पाती
पर्णांवर सुमने मोडुनि माना पडती
थरथरती झुडुपे हादरती नववेली
जग गुलाम सारे या सम्राटापुढती.

चालला पुढे तो-काय ऐट!आनंद!
अग्नीचा ओहळ ओहळतो जणु मंद,
टाकली यमाने कट्यार वा कनकाची
चालली बळींचा वेध घेत ही धुंद.

वा ताण्डव करता सोम प्राशुनी काली
रक्तात नाहली,शिरमुंडावळ भाली
थयथया नाचता नरड्यांवर प्रेतांच्या,
हे कंकण निखळुनि पडले भूवर काली.

चालला पुढे तो लचकत मुरडत मान,
अवतरे मूर्तिमान्‌ मल्हारातिल तान
चांचल्य विजेचे,दर्याचे गांभीर्य
चालला मृत्युचा मानकरीच महान!

हा थांब-कुणाची जाळीमधे चाहूल,
अंगारकणापरि नयन कुणाचे लाल,
आरक्त ओठ ते ध्वजा जणू रक्ताच्या,
रे नकूल आला!आला देख नकूल!

थबकलाच जागी सर्प घालुनी वळसा,
रिपु समोर येता सोडुनि अन्‌ आडोसा,
भूमीस मारुनी मागे तीव्र तडाखा,
घे फणा उभारुन मरणाचा कानोसा.

पडलीच उडी! की तडितेचा आघात!
उल्केपरि तळपत कण्यात घुसले दात,
विळख्यावर विळखे कसून चढवी सर्प,
फुंफाट करी अन्‌ पिशापरी त्वेषात!

रण काय भयानक, लोळे आग जळात!
आदळती,वळती,आवळती क्रोधात,
जणु जिंकायासी गगनाचे स्वामित्व
आषाढघनांशी झुंजे वादळवात!

क्षणि धुळीत गेली वहात तो विषधार
शतखंडित झाले ते गर्वोन्नत ऊर
विच्छिन्न तनूतुनि उपसुनि काढुनि दात
वायापरि गेला नकुल वनातुनि दूर.

संग्राम सरे , रक्ताचे ओघळ जाती,
आनंदे न्हाती त्यात तृणाची पाती,
पिंजून कापसापरी पडे तो नाग,
ते खंड गिळाया जमले किटक भोती!

माळ

आडवाटेला दूर एक
तरु त्यावरती एकला विशाळ
आणि त्याच्या बिलगूनिया पदास
जीर्ण पाचोळा पडे तो उदास

उषा येवो शिपिंत जीवनाशी
निशा काळोखी दडवू द्या जगासी
सूर्य गगनातूनी ओतू द्या निखारा
मूक सारे हे साहतो बिचारा

तरुवरची हसतात त्यास पाने
हसे मूठभर ते गवतही मजेने
वाटसरु वाट तुडवीत त्यास जात
परी पाचोळा दिसे नित्य शांत

आणि अंती दिन एक त्या वनांत
येई धावत चौफेर क्षुब्ध वात
दिसे पाचोळा घेरुनी तयाते
नेई उडवूनी त्या दूर दूर कोठे

आणि जागा हो मोकळी तळाशी
पुन्हा पडल्या वरतून पर्ण राशी

चंद्र

असे अनेक चंद्र येउन गेले...
चांदणं देउन गेले,
पण....
चांदणं देण्यासाठी
त्यांनी मागितलं होतं मोल....
माझ्या आकाशाचं....
पण तुझा चंद्र..
इतका आत्ममग्न,इतका निस्वार्थ,
कि त्यानं माझं आकाश तर राहोच ....
पण माझा अंधारही नाही मागितला