सहानभूती

उभे भवती प्रासाद गगनभेदी
पथी लोकान्ची होय दाट गर्दी
प्रभादिपान्ची फ़ुले अन्तराळी
दौलतीची नित चालते दिवाळी
कोपर्याशी गुणगुणत अन अभन्ग
उभा केव्हाचा एक तो अपन्ग
भोवतीचा अन्धार जो निमाला
ह्रदयी त्याच्या जणु जात आश्रयाला
जीभ झालेली ओरडूनी शोश
चार दिवसान्चा त्यात ही उपास
नयन थिजले थरथरती हात पाय
रुप दैन्याचे उभे मुर्त काय ?
कीव यावी पण तयाची कुणाला
जात उपहासुनी पसरल्या कराला
तोची येइ कुणी परतूनी मजुर
बघूनी दिना त्या उभारुनी उर
म्हणे राहीन दीन एक मी उपाशी
परि लाभु दे दोन घास त्यासी
खिसा ओतुनी त्या मुक्या ओन्जळीत
चालू लागे तो दिन बन्धू वाट
आणी धनिकान्ची वाहने पथात
जात होती ती आपुल्या मदात.